Σκέψεις ενός μεγάλου παιδιού.

Ήμουν μικρή. Πιτσιρίκα.. και ήμουν τρελαμένη με τα παιχνίδια. Αυτά που ζωντανεύουν ίσως μέσα στη νύχτα και έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι να σου διηγηθούν. Να σε πάρουν από την πραγματικότητα και να σε πάνε σε έναν κόσμο όπου όλα είναι όμορφα και παιδικά. Όπου δεν υπήρχαν προβλήματα και ζόρια.

   Όταν μου έπαιρναν ένα καινούριο παιχνίδι, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί με τη φαντασία μου πήγαινα σε εκείνους τους κόσμους. Και δεν ήμουν το παιδί που θα έπαιζε μια μέρα και θα βαριόταν. Αυτό κρατούσε για μήνες. Δεν είχα καμία επαφή με αυτό που λέμε πραγματικότητα. Με απορροφούσε

απόλυτα, σε μέρη που έβλεπα στα όνειρά μου. Εγώ και το παιχνίδι μου.... και έκανα σενάρια... βλέπεις τότε η φαντασία δεν είχε όρια. Και ζούσα εκεί που ήθελα. ... εκεί που ήμουν ευτυχισμένη. Αν με ρωτούσες τότε τι όνειρο είχα για όταν θα μεγαλώνα, έλεγα οτι ήθελα να ανοίξω ένα μαγαζί με παιχνίδια.


Τα χρόνια πέρασαν... και το παιδί που είχα μέσα μου το ξέχασα. Το έσπρωξα να χαθεί μέσα μου... Όμως αυτό που κατάφερα ήταν απλά να μη φαίνεται. Γιατί πάντα υπάρχει και πάντα υπήρχε. Τα παιχνίδια μπορεί να άλλαξαν, αλλά πάντα παραμένουν παιχνίδια στα χέρια των παιδιών σαν εμένα. Έχω ανάγκη το παιχνίδι. Έχω ανάγκη το παιδί. Έχω ανάγκη να ξεχνιέμαι...

Σήμερα...

Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό. Κύκλοι συνεχώς  ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου. Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.


Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις.

Δεν μπορώ...

Μπορεί να σου πουν αυτά τα λόγια έτσι, ή κάπως έτσι.. Και εσύ απογοητεύεσαι, πικραίνεσαι, στενοχωριέσαι, απελπίζεσαι ίσως...

Γιατί, σκέφτεσαι μέσα σου: 

 

''Τί πάει να πει δεν μπορώ; Τί πάει να πει; Και εγώ γιατί μπορώ; Γιατί μπορώ ακόμη να προσπαθώ; Γιατί μπορώ ακόμη να ρισκάρω, να μπαίνω ξανά και ξανά σε αυτή τη διαδικασία  για σένα; Γιατί εγώ ακόμη να μπορώ και εσύ όχι;''

Ίσως αυτή η διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο μέρη μίας σχέσης, οποιουδήποτε είδους σχέσης, σημαίνει οτι βρισκόμαστε σε διαφορετικό σημείο στη κοινή μας πορεία..Ίσως ο ένας προχώρησε πιο βαθιά μέσα στο μονοπάτι, ενώ ο άλλος έμεινε πίσω..Δεν προσέξαμε οι ρυθμοί μας να είναι παράλληλοι, αρμονικοί..Ο ένας αφέθηκε να τρέχει κι ο άλλος αφέθηκε να τεμπελιάζει και να καθυστερεί στην πορεία του..Το φταίξιμο όμως είναι κοινό: Γιατί εγώ σε άφησα να τεμπελιάζεις και να χάνεσαι στην ακινησία σου και εσύ δεν με κράτησες απο το χέρι να σταματήσεις τους γρήγορους ρυθμούς μου, αλλα με άφησες να προχωρήσω μπροστά και να βρεθώ μόνη και κουρασμένη..;

Ίσως πάλι η διαφοροποίηση στη στάση των δύο να οφείλεται στην ύπαρξη ή στην απουσία γνήσιων συναισθημάτων. Αποτελεί προσωπική άποψη βέβαια αυτό, αλλα την στηρίζω, οτι εαν πραγματικά σε αγαπώ δεν κουράζομαι, δεν σταματώ να ρισκάρω για σένα, δεν σταματώ να κυοφορώ διαρκώς νέα δώρα μέσα μου για σένα..Έαν πράγματι σε αγαπώ, είμαι ένα ποτάμι που διαρκώς γεννά νέες αντοχές, με τρόπο αέναο, αστείρευτο..Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι ο άλλος με εξαπάτησε, με γέλασε με ψεύτικα αισθήματα..Τα αισθήματα είναι τόσο περίπλοκα και τους αρέσει το κρυφτό..Μπορεί να νόμιζε οτι σε αγαπά αληθινά, αλλα η αληθινή αγάπη γρήγορα δίνει τα διαπιστευτήριά της, και κάθε τι μέτριο το ξεσκεπάζει και το τσαλακώνει. Ίσως το ''κουραστηκα,δεν μπορώ να προσπαθώ άλλο'' να είναι αυτό ακριβώς το ξεσκέπασμα της λυπηρής αλήθειας, οτι, τελικά, δεν ήταν αγάπη, αλλα κάτι που έμοιαζε με αυτή..Ήταν συμπάθεια, ήταν ανάγκη για τρυφερότητα, ήταν, ήταν, ήταν...χίλια δύο άλλα πράγματα, μα , προς Θεού, όχι Αγάπη! 

 

 

Αυτό, δεν πρέπει να απελπίζει, δεν πρέπει να γεννά άσχημα συναισθήματα για το πρόσωπο που τελικά ''κουράστηκε''. Η αγάπη δεν μπορεί να εκβιαστεί, η αγάπη εμπνέεται, κερδίζεται, αλλα και γεννιέται κάποιες φορές κατα τρόπο τόσο τυχαίο και αδιόρατο, που κανείς δεν μπορεί να οσμιστεί και να καταλάβει τα κριτήριά της. Δεν σημαίνει κάτι για μένα το οτι δεν με αγαπας, απλα σημαίνει οτι δεν μπορείς να μου δώσεις, να μου προσφέρεις, ποτάμια συναισθημάτων, θαυμάτων, στιγμών αιωνιότητας, γιατί δεν έχεις να μου τα δώσεις. Το ποτάμι σου κατεβάζει για μένα μόνο λίγες σταγόνες, που μετα βιας μπορουν να με δροσίσουν, εμένα που είμαι μια τεράστια φωτιά απο συναισθήματα για σένα.. Και πάντα θα ασφυκτιώ και εσύ θα μεγαλώνεις την δίψα μου, γιατι δεν έχεις παρα σταγόνες να μου δώσεις..δεν έχεις, παρα σταγόνες..Και πάντα θα βουτώ μες στο ποτάμι σου, και πάντα θα καίγομαι, και  δεν θα μπορείς ποτέ να με δροσίσεις, μα ούτε και να γίνεις φωτιά μαζί με εμένα..



Κι ούτε να μετανοιώνεις για την επιλογή σου κι ούτε να σκεφτείς πως δεν άξιζε το αγαπημένο σου πρόσωπο..! Άξιζε..!!! Για σένα δεν είχε θαύματα, γιατί τα θαύματα που κρύβει δεν είναι για σένα. Είναι αλλού ήδη δοσμένα ή θέλουν αλλού κι όχι σε σένα να δοθούν.Κανείς δεν φταίει, γι'αυτό και σε κανέναν δεν χρωστάς κακία. Δεν υπάρχει φταίχτης, δεν υπάρχει θύμα , ούτε θύτης. Η αγάπη διαλέγει και η αγάπη μπορεί να σε διαλύσει, μπορεί και να σου δώσει φτερά.. Ο,τι και να θελήσει να σου δώσει, παρ'το! Ακόμη κι αν επιλέξει να σε διαλύσει, δέξου το, με το κεφάλι ψηλά, σαν σωστός και υπάκουος στρατιώτης ... της Αγάπης!

Στο τέλος...

 

Πάντως, όπως και νάσαι, όσο όμορφος και να έχεις υπάρξει, όσο διάσημος,
όσο ευτυχισμένος, στο τέλος γίνεσαι μια πλακίτσα μ' ένα ονοματάκι και μια ημερομηνιούλα από κάτω, χρυσά ή πρασινισμένα δεν έχει σημασία, σε διαβάζουν σαν μια πληροφορία και προσπερνούν.

great expectations

Finn: What's it like not to feel anything?



Estella: Let's say there was a little girl, and from the time she could understand, she was taught to fear... let's say she was taught to fear daylight. She was taught that it was her enemy, that it would hurt her. And then one sunny day, you ask her to go outside and play and she won't. You can't be angry at her can you?



Finn: I knew that little girl and I saw the light in her eyes, and no matter what you say or do, that's still what I see.

Estella: We are who we are. People don't change.



CHARLES DICKENS, "Great Expectations"

Στο σταυροδρόμι...

                                Σκέψου ότι βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι.

Πίσω δεν μπορείς να πας, έχεις κάνει ήδη εκείνο τον δρόμο. Κι ήταν μακρύς, γλυκόπικρος. Μα κυρίως, αδιέξοδος. Μόνο πίσω μπορεί να σε πάει. Αλλά μόνο το κορμί σου, όχι και το χρόνο, ούτε και να πάρει τη μοναξιά από μέσα σου.

 Είναι σα να σου πετάει κάποιος μια τεράστια πέτρα πάνω στο στήθος. Και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Αναρωτιέσαι από πού έπεσε αυτή η πέτρα. Ποιός σου την έριξε; Γιατί; Τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως η πέτρα ήταν πάντα εκεί. Εσύ την είχες ξεχάσει. Τώρα θυμήθηκες. Και όταν θυμάσαι αυτά που σε πόνεσαν, το βάρος επιστρέφει. Το  θέμα είναι να έχεις αποκτήσει την δύναμη να την βγάλεις από πάνω σου. Και να την πετάξεις στην θάλασσα. Και να εξαφανιστεί.

 Σε αυτό ακριβώς το σημείο, χρειάζεται να πάρεις μια ηρωική απόφαση.

 Nα στρίψεις δεξιά ή αριστερά. Να πας κάπου αλλού και να προχωρήσεις. Να απαρνηθείς.

Στέκεσαι εκεί λοιπόν, μες στη μέση, στο τίποτα. Ετοιμάζεσαι να στρίψεις για κάπου, δίνεις μάχη με τον εαυτό σου και κάνεις το πρώτο βήμα προς μιαν άλλη κατεύθυνση γυρνώντας την πλάτη σε ότι αγαπούσες ως τώρα. Σε ό,τι πίστευες. Σε ό,τι νόμιζες πώς είναι ευτυχία.

Μα δεν ήταν.

«Σ’ αγαπούσε αυτό που αγαπούσες;» αναρωτιέσαι. «Με τον τρόπο του, απαντάς.

Μα δεν καταλάβαινες συχνά τον τρόπο αυτόν

Γυρνάς για λίγο το κεφάλι να δεις, μα δεν σε ακολουθεί κανείς. Κανείς δεν έτρεξε πίσω σου να σου πει ...μην φεύγεις..  Μη δίνεις σημασία σε αυτούς που σου λένε πως το φευγιό δεν είναι λύση. Δεν υπάρχει άλλωστε πάντα λύση γιατί η ζωή μάτια μου, δεν είναι μαθηματικά, είναι ιστορία. Πάντα επαναλαμβάνεται και ποτέ δεν μαθαίνουμε από αυτή.

 

 Έχεις απομακρυνθεί από το σταυροδρόμι. Η απόσταση το κάνει να φαίνεται μικρό.

Πρέπει να εγκαταλείπεις ό,τι δεν σου κάνει καλό. Πρέπει να επιλέγεις την ευτυχία που θέλεις εσύ για τον εαυτό σου.

 Όσες φορές χρειαστεί να επιλέξεις ανάμεσα σε κάποιον άλλον κι εσένα, να επιλέγεις πάντα εσένα. Η ζωή είναι μια σταγόνα μόνο κι όσα παιχνίδια και να παίξει το μυαλό σου, πάντα, πάντα, μα πάντα, εσένα θα έχεις.

Δεύτερες ευκαιρίες..

Οι άνθρωποι στον έρωτα αναζητούν το ιδανικό. Τον ιδανικό σύντροφο, τις ιδανικές συμπεριφορές, την ιδανική σχέση. Κι εκεί κάνουν το πρώτο λάθος· γιγαντώνουν τις προσδοκίες τους κι ως αποτέλεσμα βιώνουν -σχεδόν κατά κανόνα- την απόλυτη απογοήτευση.

Οι σχέσεις ή ορθότερα τ’ άτομα μέσα σ’ αυτές θα σε πληγώσουν. Άλλοτε εσκεμμένα κι άλλοτε όχι, άλλοτε συνειδητά κι ηθελημένα κι άλλοτε τυχαία κι αναπόφευκτα. Άλλες φορές με πληγές επιφανειακές, απλές γρατζουνιές κι άλλες με βαθιές μαχαιριές που αφήνουν σημάδια στο δέρμα, τέτοια ώστε να μην ξεχάσει ποτέ η ψυχή.

Ορισμένοι απολαμβάνουν το ρόλο του θύτη, άλλοι αδιαφορούν· κι οι δύο προχωρούν στο επόμενο θύμα.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μετανοούν (ή έστω αυτό επικαλούνται) επιστρέφουν σαν θλιμμένα κουτάβια και ζητούν συγχώρεση· δίνοντας υποσχέσεις και κυρίως ποντάροντας στον κλονισμένο συναισθηματισμό σου.

 

 Και τώρα μπήκες στο θέμα, δεύτερες ευκαιρίες· πότε πρέπει να δώσεις, πότε να σταματήσεις να δίνεις, μέχρι πόσες, πότε αξίζει, ποιο είναι το κριτήριο, τι νόημα έχουν τα συγχωροχάρτια; 

Είναι φορές που οι άνθρωποι είναι απόλυτοι κι αρνητικοί κι άλλες που αναζητάνε απεγνωσμένα εξαιρέσεις να δικαιολογήσουν την ανοχή τους.

Μπορείς να τους διακρίνεις σε δύο κατηγορίες.

Αφενός σ’ αυτούς που δε συγχωρούν, δε συμβιβάζονται, τους σκληρούς. Είναι αυτοί που πιστεύουν πως αν κάποιος σε πληγώσει μια φορά, σίγουρα θα το επαναλάβει και πως η ευκαιρία θα είναι μια νέα σφαίρα για να σε σημαδέψει καλύτερα την επόμενη.

 

Αφετέρου υπάρχουν απέναντι τους εκείνοι που μπροστά σε κάθε σκάρτη συμπεριφορά του συντρόφου τους θα ψάξουν για άλλοθι, ίσως κατηγορήσουν και τον εαυτό τους, θα συγχωρήσουν (ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουν) και οι ευκαιρίες που θα δώσουν θα είναι αμέτρητες, μία για κάθε νέο αμάρτημα.

Βλέπεις, όταν δέχεσαι το λάθος του άλλου, συνήθως δεν το εκτιμάει, δεν κρατάει τις υποσχέσεις του, δεν το αντιμετωπίζει με ευγνωμοσύνη, ίσως να μην το σέβεται καν.

 Οι άνθρωποι αυτοί που χαραμίζουν τις ευκαιρίες τους δεν είναι μαζοχιστές, είναι δειλοί. Έτσι είναι οι άνθρωποι στον έρωτα, δειλιάζουν. Φοβούνται να τον αναγνωρίσουν, να τον παραδεχτούν, να τον ζήσουν, να τον νιώσουν. Τρέμουν όμως περισσότερο απ’ όλα να ομολογήσουν πως έπαψαν πια να τον αισθάνονται, πως χάθηκε απ’ τη ζωή τους.

Μένουν απατημένοι, ταπεινωμένοι, πληγωμένοι, σκορπίζοντας ευκαιρίες, χαραμίζοντας την ύπαρξή τους υποκρινόμενοι πως είναι καλά γιατί δεν έχουν την δύναμη να χάσουν τη συνήθεια, την ασφάλεια, το δεκανίκι. Κι ας είναι πλέον σπασμένο και σαθρό.

Οι ευκαιρίες σαφώς κι είναι για να διεκδικούνται κι όχι για να χαρίζονται, πάντοτε όμως θα τις σκορπάμε ανελέητα στα άτομα που δε θέλουμε να χάσουμε απ’ τη ζωή μας· κι ας πατούν τη σκανδάλη σημαδεύοντάς μας στα δύο μέτρα.

Εξάλλου ο έρωτας είναι επικίνδυνο παιχνίδι.

Η Δροσοσταλίδα ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρή δροσοσταλίδα. Δεν είχε ηλικία γιατί έτσι κι αλλιώς οι δροσοσταλίδες δεν έχουν ηλικία, είναι αιώνιες!

"Σπίτι μου είναι τα σύννεφα, τα ποτάμια, οι λίμνες, η θάλασσα", έλεγε και ξανάλεγε με
περηφάνια χορεύοντας πάνω σ’ ένα μικρό κατάλευκο σύννεφο.

Κάποια μέρα την είδε ένας αετός καθώς περνούσε από κει, να χορεύει χαρούμενη και της χαμογέλασε.Η δροσοσταλίδα σταμάτησε το χορό της και πλησιάζοντας στην άκρη του συννέφου τον ρώτησε διστακτικά.

- Μήπως ξέρεις τ’ όνομά μου;

- Όχι, απάντησε ο αετός και μ’ ένα δυνατό τίναγμα των φτερών του απομακρύνθηκε συνεχίζοντας  την πορεία του στον ουρανό.

Μετά από λίγο φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και πήρε το σύννεφο μακρυά, στέλνοντας το στη χώρα της Βροχής.

Μόλις έφτασαν εκεί η δροσοσταλίδα είδε τις αδελφές της να αφήνουν τα χέρια τους από το σύννεφο και να πέφτουν με γέλια και φωνές προς τη γη. Μια και δυο έκανε κι αυτή το ίδιο. Άφησε τα χέρια της από το σύννεφο κι άρχισε να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει… ώσπου ανταμώθηκε με το ποτάμι.

Σκαρφάλωσε σ’ ένα ξεραμένο φύλλο που ταξίδευε στην επιφάνεια του νερού και άρχισε πάλι να χορεύει…

Ξάφνου σταματάει το χορό της και σοβαρή σοβαρή ρωτάει το ξεραμένο φύλλο.

- Μήπως ξέρεις  τ’ όνομά μου;

- Όχι, αποκρίθηκε εκείνο τρέχοντας πάνω στα διάφανα νερά του  ποταμού.

Μετά από το μεγάλο ταξίδι της στο ποτάμι, η δροσοσταλίδα έφτασε στη θάλασσα.

Τώρα είχε γαντζωθεί πάνω σ’ ένα άδειο μπουκάλι που επέπλεε πάνω στα κύματα, και  χόρευε κι αυτό μαζί της.

- Μήπως ξέρεις πως με λένε; ρώτησε κάποια στιγμή λυπημένη η δροσοσταλίδα.

- Όχι, απαντάει το μπουκάλι, μα σίγουρα θα ξέρει ο αφρός των κυμάτων!

 Όταν έφτασαν στην κορυφή ενός τεράστιου κύματος η δροσοσταλίδα είπε με τρεμάμενη φωνή στον αφρό.

- Μου είπε το μπουκάλι ότι εσύ θα ξέρεις το όνομά μου. Είναι αλήθεια ; Το ξέρεις;

- Όχι, είπε ο αφρός των κυμάτων καθώς άσπριζε ολοένα και πιο πολύ τη θάλασσα….

Κουρασμένη η δροσοσταλίδα από τους χορούς και τα ταξίδια αποκοιμήθηκε επάνω στο μαλακό φελλό του μπουκαλιού…

Το πρωί που ξύπνησε ήταν πάλι στο σπίτι της, στο σύννεφο, (γιατί όταν κοιμούνται οι δροσοσταλίδες και ονειρεύονται, ελαφραίνουν και πετούν προς τον ουρανό).

Τεντώθηκε λοιπόν και όπως το ‘χε συνήθεια έριξε μια ματιά κάτω προς τη γη. Και τι να δει!

Από κάτω ακριβώς βρισκόταν ένας πανέμορφος κήπος, με χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια. Μαργαρίτες, τριανταφυλλιές, ορτανσίες…

Η δροσοσταλίδα σάστισε από την ομορφιά του κήπου και αποφάσισε να τον επισκεφτεί. Άφησε λοιπόν τα χέρια της από το σύννεφο και άρχισε να ταξιδεύει προς τον κήπο….

Προσγειώθηκε πάνω σ’ ένα καταπράσινο φυλλαράκι γιασεμιού και άρχισε να κυλάει σαν δάκρυ προς την άκρη του.

Το φυλλαράκι ένιωσε την δροσοσταλίδα πάνω του και χάρηκε πολύ.

- Σ’ ευχαριστώ για τη δροσιά που μου έδωσες, είπε , πες μου τι θες να κάνω κι εγώ για σένα;

- Το όνομά μου, είπε.  Θα ‘θελα να μάθω το όνομά μου!

- Δυστυχώς δεν το ξέρω, αποκρίθηκε  το φυλλαράκι καθώς έβλεπε τη δροσοσταλίδα να πηδά προς τα κάτω…

Για καλή της τύχη η δροσοσταλίδα έπεσε πάνω στην πλάτη μιας πασχαλίτσας.

Και όχι όποιας κι όποιας μα της πιο σοφής του κήπου.

- Τι έχεις και είσαι λυπημένη; ρώτησε η πασχαλίτσα.

- Θέλω να μάθω το όνομά μου, είπε η δροσοσταλίδα μελαγχολικά. Αιώνες τώρα χορεύω στα σύννεφα, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις θάλασσες… και όποιον συναντώ τον ρωτώ πως με λένε, μα κανείς δεν ξέρει. Μήπως ξέρεις εσύ;

- Όχι, απάντησε  η σοφή πασχαλίτσα, αλλά θα σε πάω σε κάποιον που σίγουρα ξέρει!

Μια και δυο ξεκίνησαν και μετά από λίγο έφτασαν σ’ ένα σπόρο φραουλιάς που λιαζόταν ξαπλωμένος  τεμπέλικα στο χώμα.

Η πασχαλίτσα άφησε τη δροσοσταλίδα πάνω στο σπόρο και φεύγοντας είπε χαμογελώντας.

- Να αυτός ξέρει το όνομά σου.

Έκπληκτη η δροσοσταλίδα ρώτησε τον σπόρο της φραουλιάς.

- Αλήθεια; Αλήθεια εσύ ξέρεις το όνομά μου;

- Ναι, το ξέρω, απάντησε ο σπόρος μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Το ξέρω.

- Σε λένε ΖΩΗ και σε περίμενα… της είπε και την αγκάλιασε σφιχτά…

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μην πεις σε κανέναν τίποτα....

Όταν έχεις ένα μυστικό, είναι σαν ένας βαθύς, βαρύς πόνος. Σαν βράχος που έσκασε από ψηλά. Σαν νύχτα που βαραίνει την θλίψη σου ακόμη πιο πολύ. 

Ύστερα, έρχεται ένα τραγούδι και βλέπεις πως το μυστικό σου, υπάρχει εκεί έξω, με άλλο όνομα, άλλο πρόσωπο, αλλά με τον ίδιο ήχο. Και τότε νιώθεις ένα παράξενο μαζί, μα συνάμα κι ένα μεγάλο μόνος.

Μόνος, γιατί όλα όσα είναι το μυστικό, ακόμη κι αν το ξέρει και κάποιος άλλος, το δικό σου μυστικό εξακολουθεί να είναι τέτοιο, που δεν μπορείς να το μοιραστείς. Υφαίνει τα πέπλα του γύρω σου. Απλώνει τα νύχια του ακόμη πιο μέσα σου. Βρίσκει την πληγή και γραντζουνάει ό, τι έχεις ορίσει ως απροσπέλαστο.

Κι εσύ, θες να τα πεις όλα, μα δεν γίνεται. Δεν έχουν όλοι την ίδια αντοχή στην ακουστική του πόνου. Στις νότες της θλίψης, η μελωδία σου ανήκει εξ’ ολοκλήρου. Μια μεταφυσική αύρα τρέχει γύρω απ’ τη μνήμη σου. Από εκείνα που ξέρεις πως είδες, από αυτά που είσαι σίγουρος πως κάποτε ήρθαν. Κι έφυγαν. Αναίτια οικειοθελώς. Μονότονα ύπουλα.

 

Κοιτάζω έξω τον δρόμο. Έχει γεμίσει με βάλτους. Στα χέρια μου φυτρώνουν νούφαρα. Περιμένω την βροχή που θα στεγνώσει το οδόστρωμα. Τη στιγμή που θα φοβάμαι ακόμη πιο πολύ την ώρα που θα πάψω να φοβάμαι. Θέλω αυτό που δεν υπάρχει πουθενά. Θέλω να φωσφορίζει το βλέμμα σου από ένα έπειτα. Από το μετά του θανάτου. Το κατόπιν του κόσμου που χάλασε. Που πήρε την ουσία μέσα απ’ τα μάτια σου.

Να μπορώ να σου πω: Κοίτα, πονάνε κι οι βράχοι. Κι εσύ να νιώθεις τη γεύση απ’ τα κύματα να ρέει απ’ τα χείλη μου, σαν μέλι. Αστείρευτα χαλάσματα ομορφιάς. Η αγάπη φτιάχνεται από αίμα. Όσο το σκουπίζεις, τόσο περισσότερο απλώνει. Μες στα ερείπια της νύχτας, χαλασμένες φωνές επενθοστολούν όνειρα. Μην τα κοιτάς. Δεν σε αντέχουν.

Μείνε όσο μπορείς μακριά. Τρέξε να φύγεις απ’ την άκρη των δαχτύλων μου. Δεν χωράς σε αυτό τον κόσμο. Ξωτικό που έχασε το μονοπάτι για το πίσω του. Τιμωρία για το μυστικό που έμαθε. Ξέχασε όλα όσα είπα. Δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα παραλήρημα αλήθειας που μου ξέφυγε. Γιατί οι άνθρωποι δεν λένε ποτέ αλήθεια. Οι αλήθειες, τους ξεφεύγουν σαν σπίθα που το σκάει απ’ τη φωτιά.

Κι εγώ, αερικό, που έτυχε να με φέρει ο άνεμος κοντά σου. Ατλαντίδα που ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας μόνο για να χαθεί πάλι. Ξανά και ξανά και ξανά. Για εκείνες τις ώρες. Τις στιγμές, που όσο πλησιάζουν, απομακρύνονται.

Μην πας μαζί τους. Δεν αναπνέουν αύριο.

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ

“Επειδή μαζί”

Καλημέρα!!!

 

Κάθε μέρα που περνά δεν ξαναγυρίζει Κάθε στιγμή είναι μοναδική Γεμίστε τις μέρες με μοναδικές στιγμές! Καλημέρα!!!

Θα ήθελα...

"Θα ήθελα".... τι κουτό, σπάταλα ευγενικό και παρηγορητικό 

τόσες τσαλαπατημένες ευχές σε μια λέξη.

Αν ήθελα να πραγματοποιηθούν...

θα χρησιμοποιούσα το απλό και κοφτό ρήμα "θέλω". 

Το ρήμα που αρέσει στα παιδιά....

Ξέρεις τι θα ήθελα; 

 

Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι οι επιθυμίες απλώς υπάρχουν...

Όπως υπάρχουν ρούχα... Χέρια... Μαλλιά... Τα αγγίζεις, σε αγγίζουν κι αυτό είναι όλο. 

Θα ήθελα ...να ακολουθήσεις τη διαδρομή του μυαλού μου 

και να με εντοπίσεις...

Γρήγορα αν είναι δυνατόν.

Τώρα...

ΑΜΑΝΤΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

''Οι καμπάνες του Edelweiss''

Μία παράσταση που σε βγάζει από την μιζέρια της Αθήνας των οικονομικών προβλημάτων της και σε πάει κατευθείαν στο κέντρο του Λονδίνου σε κάποιο μεγάλο θέατρο. Ένα θέατρο λοιπόν που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα.

Η παράσταση τώρα:

Συγκλονιστική, με υπέροχες ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές. Η Άννα Βίσση συγκινητικά υπέροχη, ο Αιμιλιανός αποκάλυψη. Ο Θανάσης Αλευράς με εξέπληξε. Υπέροχοι και όλοι οι υπόλοιποι (Σιαμσιάρης, Καραγκιαούρης κ.α). Φωτισμοί, σκηνικά όμορφα, λειτουργικά, έδεναν πολύ όμορφα όλα μαζί. Η δουλειά που έχει γίνει για να ανέβει αυτό το έργο φαίνεται παντού. Για όσους ξέρουν, σίγουρα ανώτερο των υπερφίαλων Δαιμόνων και κατώτερο της συγκλονιστικής Μάλα.Η σκηνοθεσία του Κακλέα, όπως πάντα, κινηματογραφική και σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από άρτιο.Στα highlights της παράστασης η ροκ μπάντα που παίζει μουσική πάνω στη σκηνή. Χίλια μπράβο στα παιδιά.

    

 Μουσική: Είναι πιστεύω ο πιο "δύσκολος" "πολύπλοκος" Καρβέλας που έχουμε ακούσει. Αν αφήσετε πίσω τα στερεότυπα, θα ακούσετε απίστευτες μουσικές συνθέσεις, μία εκπληκτική μουσική! Σίγουρα η ενορχήστρωση και η πολύ μεγάλη ορχήστρα έπαιξε το ρόλο της.

Πλοκή: Δυνατή! Μπορεί να υπάρχει από τη μία ένα "overdose" δυνατών γεγονότων, αλλά αυτό θέλει να δείξει ο καλλιτέχνης. Το έρεβος της ανθρώπινης ύπαρξης - εκεί που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για δίαφορους λόγους. Η ιστορία είναι πολύπλοκη και πολυεπίπεδη...ξεκινάμε από το σήμερα και πηγαίνουμε στο παρελθόν. Ίσως σε μερικά σημεία πλατειάζει με τις επιπλέον - χαλαρές - σκηνές, αν και φαίνεται να εξυπηρετούνται μέσω αυτών τεχνικά ζητήματα, όπως η αλλαγή σκηνικών.

 Συμπερασματικά : Οι Καμπάνες του Edeiweiss είναι ένα πολύ δυνατό έργο με δυνατά σημεία, με παθιασμένες ερμηνείες μουσικά και υποκριτικά και με μια υπέροχη ενορχηστρωμένη μουσική!!Δεν μπορεί παρα να σε καθηλώσει από την πρώτη στιγμή. 

Χαίρομαι που παραβρέθηκα στη δουλειά αυτή. Δεν είναι καθόλου πεταμένα χρήματα και ούτε και χαμένος χρόνος. Την προτείνω ανεπιφύλακτα, εμείς θα ξαναπάμε σίγουρα.

Θυμάται...

  Θυμάται...                                                                                                                      

Πώς είναι να γελάς δίχως λόγο . Τον τρόπο να δημιουργείς όνειρα από την αρχή.Την μυρωδιά του αθώου και του απλού.Την αγκαλιά.

Την τρυφερότητα.Το αληθινό νόημα της λέξης μαζί.Το πάθος.

Την παιδικότητα σου.Ένα ζεστό χέρι τυλιγμένο στη μέση σου.Μια επιθυμία να πλανιέται στις άκρες των δαχτύλων σου.Το φιλί.Τις ανέμελες βόλτες δίπλα στη θάλασσα.Το ''ετσι'' στο ''γιατι''.

Το πόσο γλυκιά μπορεί να είναι μια συνωμοσία.Το να εμπιστεύεσαι αυτό που βλέπεις .Το πως αισθάνεται το κορμί σου στο άγγιγμα του.Το να ξεπερνάς τον εαυτό σου.                                            

Τώρα...

Εικόνα πρώτη...

Κάθεται εκεί μόνη της μέσα σε μια μεγάλη παρέα και αναρωτιέται...τι γυρεύω εγώ εδώ?

Ο κόσμος γύρω της οι φωνές τους...απόηχοι.

Όλοι μιλάνε εκείνη σωπαίνει.
Χαμένη στο αλλού ,κι  όμως εδώ συνένοχη στης κάθε μέρας τη πλήξη.

Αχ! να ήταν όλα αλλιώς σκέφτεται αχ! και να ήμουν αλλιώς...άλλα δεν είναι.

Σκέφτεται πως θα ήθελε η Ζωή της να ήταν σαν ταινία .Μια κάμερα να την ακολουθούσε στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής της και αγαπημένη μουσική να τη χρωμάτιζε.

Θυμάται την πρώτη φορά που τον είδε...χρόνια πριν...πολλά χρόνια ...

Εικόνα δεύτερη...

Το τηλέφωνο χτύπησε... Εμπρός?

Η  Χριστίνα?  Ακούστηκε η αντρική φωνή στην άλλη γραμμή.Πάγωσε. Έχασε τη φωνή της.Χιλιάδες καμπάνες άρχισαν να χτυπούν μέσα στο κεφάλι της.

Η φωνή συνέχισε.Εσύ είσαι?

Με δυσκολία βρήκε τις λέξεις.Ποιος είναι? Ο Στέφανος.

Μην κλείσεις ...σε παρακαλώ. Πήρα να σου πω χρόνια πολλά για τη γιορτή σου και ακόμα πως πότε δεν σε ξέχασα και δεν κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια να σε ξεπεράσω.Σ' αγαπάω ακόμα. 

Θεέ μου άκουσε τη φωνή της να λέει...πέρασαν αιώνες.Πώς με βρήκες?

Θα σου πω όταν βρεθούμε..δεν θα μου το αρνηθείς? Καληνύχτα για απόψε.

Η γραμμή έκλεισε.

Πρέπει να πέρασε αρκετή ώρα που ξεχάστηκε με το ακουστικό στο χέρι.

Σηκώθηκε...τα πόδια της δεν την κρατούσαν. 

Με δυσκολία γέμισε ένα ποτήρι νερό και προσπάθησε να πιει μερικές  γουλιές.Βγήκε στο μπαλκόνι αναπνεύστε βαθιά τον χειμωνιάτικο αέρα.

Έκανε κρύο εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη αλλά εκείνη δεν  το ένιωθε...

Το παγωμένο αεράκι την ταξίδεψε χρόνια πριν και την έφερε πιο κοντά στον κόσμο που θα ήθελε να ζήσει από δω και πέρα.

Τότε...

  

Ήταν εκεί σε αυτό το χωριουδάκι δίπλα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι της εφηβείας της...το καλοκαίρι αυτό που στάθηκε αφετηρία για πρωτόγνωρα συναισθήματα και καταστάσεις.

Εκείνο το καλοκαίρι σημάδεψε τη ζωή της...ολόκληρη τη ζωή της .Τότε δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο πολύ.

Καλοκαίρι λοιπόν και με καστανόξανθα μακριά μαλλιά μαυρισμένο κορμί και καρδιά έτοιμη για περιπέτεια για αγάπη για Ζωή...

Έμενε σε μια πανσιόν κοντά στη θάλασσα μαζί με τη μητέρα και τη μεγαλύτερη αδελφή  της.

Ο πατέρας είχε μείνει στη πρωτεύουσα  τον κράτησε πίσω η δουλειά του. 

Είχαν φύγει από την Αθήνα εκείνο το ζεστό Αύγουστο.

Ήθελαν να ξεφύγουν από τον πνιγηρό αέρα και την πίσσα της άσφαλτου...

Λίγες μέρες ξεγνοιασιάς δίπλα στη θάλασσα ήταν ότι περισσότερο ήθελαν.

Σκέψεις μιας βροχερής Τετάρτης...

Ποιος δεν θέλει να φύγει...

Να φύγει μακρυά...

Μακρια από τις σκοτούρες του, τις αγωνίες του, τη ρουτίνα του και τη μονότονη ζωή του...

Και να βρεθεί...

Εκεί δίπλα στο κύμα της θάλασσας...

Να βλέπει  τον ήλιο να ανηφορίζει...

Το φεγγάρι να βουτάει στη θάλασσα να αισθάνεται ταυτόχρονα μικρός μα και μεγάλος...

Μη λες λοιπόν κάποτε θα φύγω...φύγε τώρα...δώσε στο όνειρό σου σάρκα και οστά...

Ζήσε το όνειρο...

Οι φωτογραφίες είναι από την αγαπημένη μου Αστυπάλαια!!!

Welcome!

Καιρό τώρα σκεφτόμουν να ξεκινήσω ένα δικό μου blog...

Και να που ήρθε η στιγμή!

Είμαι σίγουρη ότι θα περάσουμε όμορφα και δημιουργικά μαζί!

Ας αρχίσουμε...!