Δεύτερες ευκαιρίες..

Οι άνθρωποι στον έρωτα αναζητούν το ιδανικό. Τον ιδανικό σύντροφο, τις ιδανικές συμπεριφορές, την ιδανική σχέση. Κι εκεί κάνουν το πρώτο λάθος· γιγαντώνουν τις προσδοκίες τους κι ως αποτέλεσμα βιώνουν -σχεδόν κατά κανόνα- την απόλυτη απογοήτευση.

Οι σχέσεις ή ορθότερα τ’ άτομα μέσα σ’ αυτές θα σε πληγώσουν. Άλλοτε εσκεμμένα κι άλλοτε όχι, άλλοτε συνειδητά κι ηθελημένα κι άλλοτε τυχαία κι αναπόφευκτα. Άλλες φορές με πληγές επιφανειακές, απλές γρατζουνιές κι άλλες με βαθιές μαχαιριές που αφήνουν σημάδια στο δέρμα, τέτοια ώστε να μην ξεχάσει ποτέ η ψυχή.

Ορισμένοι απολαμβάνουν το ρόλο του θύτη, άλλοι αδιαφορούν· κι οι δύο προχωρούν στο επόμενο θύμα.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μετανοούν (ή έστω αυτό επικαλούνται) επιστρέφουν σαν θλιμμένα κουτάβια και ζητούν συγχώρεση· δίνοντας υποσχέσεις και κυρίως ποντάροντας στον κλονισμένο συναισθηματισμό σου.

 

 Και τώρα μπήκες στο θέμα, δεύτερες ευκαιρίες· πότε πρέπει να δώσεις, πότε να σταματήσεις να δίνεις, μέχρι πόσες, πότε αξίζει, ποιο είναι το κριτήριο, τι νόημα έχουν τα συγχωροχάρτια; 

Είναι φορές που οι άνθρωποι είναι απόλυτοι κι αρνητικοί κι άλλες που αναζητάνε απεγνωσμένα εξαιρέσεις να δικαιολογήσουν την ανοχή τους.

Μπορείς να τους διακρίνεις σε δύο κατηγορίες.

Αφενός σ’ αυτούς που δε συγχωρούν, δε συμβιβάζονται, τους σκληρούς. Είναι αυτοί που πιστεύουν πως αν κάποιος σε πληγώσει μια φορά, σίγουρα θα το επαναλάβει και πως η ευκαιρία θα είναι μια νέα σφαίρα για να σε σημαδέψει καλύτερα την επόμενη.

 

Αφετέρου υπάρχουν απέναντι τους εκείνοι που μπροστά σε κάθε σκάρτη συμπεριφορά του συντρόφου τους θα ψάξουν για άλλοθι, ίσως κατηγορήσουν και τον εαυτό τους, θα συγχωρήσουν (ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουν) και οι ευκαιρίες που θα δώσουν θα είναι αμέτρητες, μία για κάθε νέο αμάρτημα.

Βλέπεις, όταν δέχεσαι το λάθος του άλλου, συνήθως δεν το εκτιμάει, δεν κρατάει τις υποσχέσεις του, δεν το αντιμετωπίζει με ευγνωμοσύνη, ίσως να μην το σέβεται καν.

 Οι άνθρωποι αυτοί που χαραμίζουν τις ευκαιρίες τους δεν είναι μαζοχιστές, είναι δειλοί. Έτσι είναι οι άνθρωποι στον έρωτα, δειλιάζουν. Φοβούνται να τον αναγνωρίσουν, να τον παραδεχτούν, να τον ζήσουν, να τον νιώσουν. Τρέμουν όμως περισσότερο απ’ όλα να ομολογήσουν πως έπαψαν πια να τον αισθάνονται, πως χάθηκε απ’ τη ζωή τους.

Μένουν απατημένοι, ταπεινωμένοι, πληγωμένοι, σκορπίζοντας ευκαιρίες, χαραμίζοντας την ύπαρξή τους υποκρινόμενοι πως είναι καλά γιατί δεν έχουν την δύναμη να χάσουν τη συνήθεια, την ασφάλεια, το δεκανίκι. Κι ας είναι πλέον σπασμένο και σαθρό.

Οι ευκαιρίες σαφώς κι είναι για να διεκδικούνται κι όχι για να χαρίζονται, πάντοτε όμως θα τις σκορπάμε ανελέητα στα άτομα που δε θέλουμε να χάσουμε απ’ τη ζωή μας· κι ας πατούν τη σκανδάλη σημαδεύοντάς μας στα δύο μέτρα.

Εξάλλου ο έρωτας είναι επικίνδυνο παιχνίδι.