Τώρα...

Εικόνα πρώτη...

Κάθεται εκεί μόνη της μέσα σε μια μεγάλη παρέα και αναρωτιέται...τι γυρεύω εγώ εδώ?

Ο κόσμος γύρω της οι φωνές τους...απόηχοι.

Όλοι μιλάνε εκείνη σωπαίνει.
Χαμένη στο αλλού ,κι  όμως εδώ συνένοχη στης κάθε μέρας τη πλήξη.

Αχ! να ήταν όλα αλλιώς σκέφτεται αχ! και να ήμουν αλλιώς...άλλα δεν είναι.

Σκέφτεται πως θα ήθελε η Ζωή της να ήταν σαν ταινία .Μια κάμερα να την ακολουθούσε στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής της και αγαπημένη μουσική να τη χρωμάτιζε.

Θυμάται την πρώτη φορά που τον είδε...χρόνια πριν...πολλά χρόνια ...

Εικόνα δεύτερη...

Το τηλέφωνο χτύπησε... Εμπρός?

Η  Χριστίνα?  Ακούστηκε η αντρική φωνή στην άλλη γραμμή.Πάγωσε. Έχασε τη φωνή της.Χιλιάδες καμπάνες άρχισαν να χτυπούν μέσα στο κεφάλι της.

Η φωνή συνέχισε.Εσύ είσαι?

Με δυσκολία βρήκε τις λέξεις.Ποιος είναι? Ο Στέφανος.

Μην κλείσεις ...σε παρακαλώ. Πήρα να σου πω χρόνια πολλά για τη γιορτή σου και ακόμα πως πότε δεν σε ξέχασα και δεν κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια να σε ξεπεράσω.Σ' αγαπάω ακόμα. 

Θεέ μου άκουσε τη φωνή της να λέει...πέρασαν αιώνες.Πώς με βρήκες?

Θα σου πω όταν βρεθούμε..δεν θα μου το αρνηθείς? Καληνύχτα για απόψε.

Η γραμμή έκλεισε.

Πρέπει να πέρασε αρκετή ώρα που ξεχάστηκε με το ακουστικό στο χέρι.

Σηκώθηκε...τα πόδια της δεν την κρατούσαν. 

Με δυσκολία γέμισε ένα ποτήρι νερό και προσπάθησε να πιει μερικές  γουλιές.Βγήκε στο μπαλκόνι αναπνεύστε βαθιά τον χειμωνιάτικο αέρα.

Έκανε κρύο εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη αλλά εκείνη δεν  το ένιωθε...

Το παγωμένο αεράκι την ταξίδεψε χρόνια πριν και την έφερε πιο κοντά στον κόσμο που θα ήθελε να ζήσει από δω και πέρα.