Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Σκέψεις ενός μεγάλου παιδιού.



Ήμουν μικρή. Πιτσιρίκα.. και ήμουν τρελαμένη με τα παιχνίδια. Αυτά που ζωντανεύουν ίσως μέσα στη νύχτα και έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι να σου διηγηθούν. Να σε πάρουν από την πραγματικότητα και να σε πάνε σε έναν κόσμο όπου όλα είναι όμορφα και παιδικά. Όπου δεν υπήρχαν προβλήματα και ζόρια.








   Όταν μου έπαιρναν ένα καινούριο παιχνίδι, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί με τη φαντασία μου πήγαινα σε εκείνους τους κόσμους. Και δεν ήμουν το παιδί που θα έπαιζε μια μέρα και θα βαριόταν. Αυτό κρατούσε για μήνες. Δεν είχα καμία επαφή με αυτό που λέμε πραγματικότητα. Με απορροφούσε
απόλυτα, σε μέρη που έβλεπα στα όνειρά μου. Εγώ και το παιχνίδι μου.... και έκανα σενάρια... βλέπεις τότε η φαντασία δεν είχε όρια. Και ζούσα εκεί που ήθελα. ... εκεί που ήμουν ευτυχισμένη. Αν με ρωτούσες τότε τι όνειρο είχα για όταν θα μεγαλώνα, έλεγα οτι ήθελα να ανοίξω ένα μαγαζί με παιχνίδια.


Τα χρόνια πέρασαν... και το παιδί που είχα μέσα μου το ξέχασα. Το έσπρωξα να χαθεί μέσα μου... Όμως αυτό που κατάφερα ήταν απλά να μη φαίνεται. Γιατί πάντα υπάρχει και πάντα υπήρχε. Τα παιχνίδια μπορεί να άλλαξαν, αλλά πάντα παραμένουν παιχνίδια στα χέρια των παιδιών σαν εμένα. Έχω ανάγκη το παιχνίδι. Έχω ανάγκη το παιδί. Έχω ανάγκη να ξεχνιέμαι...

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Σήμερα...







Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό. Κύκλοι συνεχώς  ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου. Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.


Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις.



Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Δεν μπορώ...




Μπορεί να σου πουν αυτά τα λόγια έτσι, ή κάπως έτσι.. Και εσύ απογοητεύεσαι, πικραίνεσαι, στενοχωριέσαι, απελπίζεσαι ίσως...
Γιατί, σκέφτεσαι μέσα σου: 
 
''Τί πάει να πει δεν μπορώ; Τί πάει να πει; Και εγώ γιατί μπορώ; Γιατί μπορώ ακόμη να προσπαθώ; Γιατί μπορώ ακόμη να ρισκάρω, να μπαίνω ξανά και ξανά σε αυτή τη διαδικασία  για σένα; Γιατί εγώ ακόμη να μπορώ και εσύ όχι;''


Ίσως αυτή η διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο μέρη μίας σχέσης, οποιουδήποτε είδους σχέσης, σημαίνει οτι βρισκόμαστε σε διαφορετικό σημείο στη κοινή μας πορεία..Ίσως ο ένας προχώρησε πιο βαθιά μέσα στο μονοπάτι, ενώ ο άλλος έμεινε πίσω..Δεν προσέξαμε οι ρυθμοί μας να είναι παράλληλοι, αρμονικοί..Ο ένας αφέθηκε να τρέχει κι ο άλλος αφέθηκε να τεμπελιάζει και να καθυστερεί στην πορεία του..Το φταίξιμο όμως είναι κοινό: Γιατί εγώ σε άφησα να τεμπελιάζεις και να χάνεσαι στην ακινησία σου και εσύ δεν με κράτησες απο το χέρι να σταματήσεις τους γρήγορους ρυθμούς μου, αλλα με άφησες να προχωρήσω μπροστά και να βρεθώ μόνη και κουρασμένη..;


Ίσως πάλι η διαφοροποίηση στη στάση των δύο να οφείλεται στην ύπαρξη ή στην απουσία γνήσιων συναισθημάτων. Αποτελεί προσωπική άποψη βέβαια αυτό, αλλα την στηρίζω, οτι εαν πραγματικά σε αγαπώ δεν κουράζομαι, δεν σταματώ να ρισκάρω για σένα, δεν σταματώ να κυοφορώ διαρκώς νέα δώρα μέσα μου για σένα..Έαν πράγματι σε αγαπώ, είμαι ένα ποτάμι που διαρκώς γεννά νέες αντοχές, με τρόπο αέναο, αστείρευτο..Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι ο άλλος με εξαπάτησε, με γέλασε με ψεύτικα αισθήματα..Τα αισθήματα είναι τόσο περίπλοκα και τους αρέσει το κρυφτό..Μπορεί να νόμιζε οτι σε αγαπά αληθινά, αλλα η αληθινή αγάπη γρήγορα δίνει τα διαπιστευτήριά της, και κάθε τι μέτριο το ξεσκεπάζει και το τσαλακώνει. Ίσως το ''κουραστηκα,δεν μπορώ να προσπαθώ άλλο'' να είναι αυτό ακριβώς το ξεσκέπασμα της λυπηρής αλήθειας, οτι, τελικά, δεν ήταν αγάπη, αλλα κάτι που έμοιαζε με αυτή..Ήταν συμπάθεια, ήταν ανάγκη για τρυφερότητα, ήταν, ήταν, ήταν...χίλια δύο άλλα πράγματα, μα , προς Θεού, όχι Αγάπη! 
 
 

Αυτό, δεν πρέπει να απελπίζει, δεν πρέπει να γεννά άσχημα συναισθήματα για το πρόσωπο που τελικά ''κουράστηκε''. Η αγάπη δεν μπορεί να εκβιαστεί, η αγάπη εμπνέεται, κερδίζεται, αλλα και γεννιέται κάποιες φορές κατα τρόπο τόσο τυχαίο και αδιόρατο, που κανείς δεν μπορεί να οσμιστεί και να καταλάβει τα κριτήριά της. Δεν σημαίνει κάτι για μένα το οτι δεν με αγαπας, απλα σημαίνει οτι δεν μπορείς να μου δώσεις, να μου προσφέρεις, ποτάμια συναισθημάτων, θαυμάτων, στιγμών αιωνιότητας, γιατί δεν έχεις να μου τα δώσεις. Το ποτάμι σου κατεβάζει για μένα μόνο λίγες σταγόνες, που μετα βιας μπορουν να με δροσίσουν, εμένα που είμαι μια τεράστια φωτιά απο συναισθήματα για σένα.. Και πάντα θα ασφυκτιώ και εσύ θα μεγαλώνεις την δίψα μου, γιατι δεν έχεις παρα σταγόνες να μου δώσεις..δεν έχεις, παρα σταγόνες..Και πάντα θα βουτώ μες στο ποτάμι σου, και πάντα θα καίγομαι, και  δεν θα μπορείς ποτέ να με δροσίσεις, μα ούτε και να γίνεις φωτιά μαζί με εμένα..



Κι ούτε να μετανοιώνεις για την επιλογή σου κι ούτε να σκεφτείς πως δεν άξιζε το αγαπημένο σου πρόσωπο..! Άξιζε..!!! Για σένα δεν είχε θαύματα, γιατί τα θαύματα που κρύβει δεν είναι για σένα. Είναι αλλού ήδη δοσμένα ή θέλουν αλλού κι όχι σε σένα να δοθούν.Κανείς δεν φταίει, γι'αυτό και σε κανέναν δεν χρωστάς κακία. Δεν υπάρχει φταίχτης, δεν υπάρχει θύμα , ούτε θύτης. Η αγάπη διαλέγει και η αγάπη μπορεί να σε διαλύσει, μπορεί και να σου δώσει φτερά.. Ο,τι και να θελήσει να σου δώσει, παρ'το! Ακόμη κι αν επιλέξει να σε διαλύσει, δέξου το, με το κεφάλι ψηλά, σαν σωστός και υπάκουος στρατιώτης ... της Αγάπης!


Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Στο τέλος...



 
Πάντως, όπως και νάσαι, όσο όμορφος και να έχεις υπάρξει, όσο διάσημος,
όσο ευτυχισμένος, στο τέλος γίνεσαι μια πλακίτσα μ' ένα ονοματάκι και μια ημερομηνιούλα από κάτω, χρυσά ή πρασινισμένα δεν έχει σημασία, σε διαβάζουν σαν μια πληροφορία και προσπερνούν.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

great expectations





Finn: What's it like not to feel anything?



Estella: Let's say there was a little girl, and from the time she could understand, she was taught to fear... let's say she was taught to fear daylight. She was taught that it was her enemy, that it would hurt her. And then one sunny day, you ask her to go outside and play and she won't. You can't be angry at her can you?



Finn: I knew that little girl and I saw the light in her eyes, and no matter what you say or do, that's still what I see.



Estella: We are who we are. People don't change.



CHARLES DICKENS, "Great Expectations"

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Στο σταυροδρόμι...


                                Σκέψου ότι βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι.




Πίσω δεν μπορείς να πας, έχεις κάνει ήδη εκείνο τον δρόμο. Κι ήταν μακρύς, γλυκόπικρος. Μα κυρίως, αδιέξοδος. Μόνο πίσω μπορεί να σε πάει. Αλλά μόνο το κορμί σου, όχι και το χρόνο, ούτε και να πάρει τη μοναξιά από μέσα σου.

 Είναι σα να σου πετάει κάποιος μια τεράστια πέτρα πάνω στο στήθος. Και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Αναρωτιέσαι από πού έπεσε αυτή η πέτρα. Ποιός σου την έριξε; Γιατί; Τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως η πέτρα ήταν πάντα εκεί. Εσύ την είχες ξεχάσει. Τώρα θυμήθηκες. Και όταν θυμάσαι αυτά που σε πόνεσαν, το βάρος επιστρέφει. Το  θέμα είναι να έχεις αποκτήσει την δύναμη να την βγάλεις από πάνω σου. Και να την πετάξεις στην θάλασσα. Και να εξαφανιστεί.



 Σε αυτό ακριβώς το σημείο, χρειάζεται να πάρεις μια ηρωική απόφαση.
 Nα στρίψεις δεξιά ή αριστερά. Να πας κάπου αλλού και να προχωρήσεις. Να απαρνηθείς.

Στέκεσαι εκεί λοιπόν, μες στη μέση, στο τίποτα. Ετοιμάζεσαι να στρίψεις για κάπου, δίνεις μάχη με τον εαυτό σου και κάνεις το πρώτο βήμα προς μιαν άλλη κατεύθυνση γυρνώντας την πλάτη σε ότι αγαπούσες ως τώρα. Σε ό,τι πίστευες. Σε ό,τι νόμιζες πώς είναι ευτυχία.
Μα δεν ήταν.


«Σ’ αγαπούσε αυτό που αγαπούσες;» αναρωτιέσαι. «Με τον τρόπο του, απαντάς.
Μα δεν καταλάβαινες συχνά τον τρόπο αυτόν
Γυρνάς για λίγο το κεφάλι να δεις, μα δεν σε ακολουθεί κανείς. Κανείς δεν έτρεξε πίσω σου να σου πει ...μην φεύγεις..  Μη δίνεις σημασία σε αυτούς που σου λένε πως το φευγιό δεν είναι λύση. Δεν υπάρχει άλλωστε πάντα λύση γιατί η ζωή μάτια μου, δεν είναι μαθηματικά, είναι ιστορία. Πάντα επαναλαμβάνεται και ποτέ δεν μαθαίνουμε από αυτή.

 


 Έχεις απομακρυνθεί από το σταυροδρόμι. Η απόσταση το κάνει να φαίνεται μικρό.



Πρέπει να εγκαταλείπεις ό,τι δεν σου κάνει καλό. Πρέπει να επιλέγεις την ευτυχία που θέλεις εσύ για τον εαυτό σου.
 Όσες φορές χρειαστεί να επιλέξεις ανάμεσα σε κάποιον άλλον κι εσένα, να επιλέγεις πάντα εσένα. Η ζωή είναι μια σταγόνα μόνο κι όσα παιχνίδια και να παίξει το μυαλό σου, πάντα, πάντα, μα πάντα, εσένα θα έχεις.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Δεύτερες ευκαιρίες..


Οι άνθρωποι στον έρωτα αναζητούν το ιδανικό. Τον ιδανικό σύντροφο, τις ιδανικές συμπεριφορές, την ιδανική σχέση. Κι εκεί κάνουν το πρώτο λάθος· γιγαντώνουν τις προσδοκίες τους κι ως αποτέλεσμα βιώνουν -σχεδόν κατά κανόνα- την απόλυτη απογοήτευση.

Οι σχέσεις ή ορθότερα τ’ άτομα μέσα σ’ αυτές θα σε πληγώσουν. Άλλοτε εσκεμμένα κι άλλοτε όχι, άλλοτε συνειδητά κι ηθελημένα κι άλλοτε τυχαία κι αναπόφευκτα. Άλλες φορές με πληγές επιφανειακές, απλές γρατζουνιές κι άλλες με βαθιές μαχαιριές που αφήνουν σημάδια στο δέρμα, τέτοια ώστε να μην ξεχάσει ποτέ η ψυχή.

Ορισμένοι απολαμβάνουν το ρόλο του θύτη, άλλοι αδιαφορούν· κι οι δύο προχωρούν στο επόμενο θύμα.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μετανοούν (ή έστω αυτό επικαλούνται) επιστρέφουν σαν θλιμμένα κουτάβια και ζητούν συγχώρεση· δίνοντας υποσχέσεις και κυρίως ποντάροντας στον κλονισμένο συναισθηματισμό σου.


 


 Και τώρα μπήκες στο θέμα, δεύτερες ευκαιρίες· πότε πρέπει να δώσεις, πότε να σταματήσεις να δίνεις, μέχρι πόσες, πότε αξίζει, ποιο είναι το κριτήριο, τι νόημα έχουν τα συγχωροχάρτια; 


Είναι φορές που οι άνθρωποι είναι απόλυτοι κι αρνητικοί κι άλλες που αναζητάνε απεγνωσμένα εξαιρέσεις να δικαιολογήσουν την ανοχή τους.

Μπορείς να τους διακρίνεις σε δύο κατηγορίες.

Αφενός σ’ αυτούς που δε συγχωρούν, δε συμβιβάζονται, τους σκληρούς. Είναι αυτοί που πιστεύουν πως αν κάποιος σε πληγώσει μια φορά, σίγουρα θα το επαναλάβει και πως η ευκαιρία θα είναι μια νέα σφαίρα για να σε σημαδέψει καλύτερα την επόμενη.
 
Αφετέρου υπάρχουν απέναντι τους εκείνοι που μπροστά σε κάθε σκάρτη συμπεριφορά του συντρόφου τους θα ψάξουν για άλλοθι, ίσως κατηγορήσουν και τον εαυτό τους, θα συγχωρήσουν (ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουν) και οι ευκαιρίες που θα δώσουν θα είναι αμέτρητες, μία για κάθε νέο αμάρτημα.

Βλέπεις, όταν δέχεσαι το λάθος του άλλου, συνήθως δεν το εκτιμάει, δεν κρατάει τις υποσχέσεις του, δεν το αντιμετωπίζει με ευγνωμοσύνη, ίσως να μην το σέβεται καν.

 Οι άνθρωποι αυτοί που χαραμίζουν τις ευκαιρίες τους δεν είναι μαζοχιστές, είναι δειλοί. Έτσι είναι οι άνθρωποι στον έρωτα, δειλιάζουν. Φοβούνται να τον αναγνωρίσουν, να τον παραδεχτούν, να τον ζήσουν, να τον νιώσουν. Τρέμουν όμως περισσότερο απ’ όλα να ομολογήσουν πως έπαψαν πια να τον αισθάνονται, πως χάθηκε απ’ τη ζωή τους.

Μένουν απατημένοι, ταπεινωμένοι, πληγωμένοι, σκορπίζοντας ευκαιρίες, χαραμίζοντας την ύπαρξή τους υποκρινόμενοι πως είναι καλά γιατί δεν έχουν την δύναμη να χάσουν τη συνήθεια, την ασφάλεια, το δεκανίκι. Κι ας είναι πλέον σπασμένο και σαθρό.


Οι ευκαιρίες σαφώς κι είναι για να διεκδικούνται κι όχι για να χαρίζονται, πάντοτε όμως θα τις σκορπάμε ανελέητα στα άτομα που δε θέλουμε να χάσουμε απ’ τη ζωή μας· κι ας πατούν τη σκανδάλη σημαδεύοντάς μας στα δύο μέτρα.





Εξάλλου ο έρωτας είναι επικίνδυνο παιχνίδι.