Σκέψεις ενός μεγάλου παιδιού.

Ήμουν μικρή. Πιτσιρίκα.. και ήμουν τρελαμένη με τα παιχνίδια. Αυτά που ζωντανεύουν ίσως μέσα στη νύχτα και έχουν κάτι να σου πουν. Κάτι να σου διηγηθούν. Να σε πάρουν από την πραγματικότητα και να σε πάνε σε έναν κόσμο όπου όλα είναι όμορφα και παιδικά. Όπου δεν υπήρχαν προβλήματα και ζόρια.

   Όταν μου έπαιρναν ένα καινούριο παιχνίδι, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί με τη φαντασία μου πήγαινα σε εκείνους τους κόσμους. Και δεν ήμουν το παιδί που θα έπαιζε μια μέρα και θα βαριόταν. Αυτό κρατούσε για μήνες. Δεν είχα καμία επαφή με αυτό που λέμε πραγματικότητα. Με απορροφούσε

απόλυτα, σε μέρη που έβλεπα στα όνειρά μου. Εγώ και το παιχνίδι μου.... και έκανα σενάρια... βλέπεις τότε η φαντασία δεν είχε όρια. Και ζούσα εκεί που ήθελα. ... εκεί που ήμουν ευτυχισμένη. Αν με ρωτούσες τότε τι όνειρο είχα για όταν θα μεγαλώνα, έλεγα οτι ήθελα να ανοίξω ένα μαγαζί με παιχνίδια.


Τα χρόνια πέρασαν... και το παιδί που είχα μέσα μου το ξέχασα. Το έσπρωξα να χαθεί μέσα μου... Όμως αυτό που κατάφερα ήταν απλά να μη φαίνεται. Γιατί πάντα υπάρχει και πάντα υπήρχε. Τα παιχνίδια μπορεί να άλλαξαν, αλλά πάντα παραμένουν παιχνίδια στα χέρια των παιδιών σαν εμένα. Έχω ανάγκη το παιχνίδι. Έχω ανάγκη το παιδί. Έχω ανάγκη να ξεχνιέμαι...

Σήμερα...

Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό. Κύκλοι συνεχώς  ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου. Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.


Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις.